μ αγαπας?


χωρις λογο.
μπορουσα να ρωτησω πολλες φορες στη διαρκεια της ημερας..

ο τονος ,ιδιος.σχεδον ψιθυριστα.
δεν περιμενα συγκεκριμενη  απαντηση..


              ΟΧΙ!!
                                             Μπραβο ,αγαπη μου ,και πολυ καλα κανεις!!

             Μα,τι θες?δεν το ξερεις?
              δεν το βλεπεις?δεν στο δειχνω?
                                         Ναι,το δειχνεις,αλλα,τωρα ειναι αλλο..πες μου,μ αγαπας?

μια ζωη με θυμαμαι να ρωταω..
δεν υπηρχε αφορμη.δεν αναρωτιομουν στ αληθεια.
..δεν ειχε σημασια ποσα εκανε ή δεν εκανε καποιος για μενα..δεν μ ενδιεφερε η αποδειξη της αγαπης του.δεν ηθελα πραξεις.ηθελα απλα να τ ακουσω..

ολοι στην αρχη απαντουσαν οχι..την αλλη μερα,ρωτουσα ξανα..ή σε μια εβδομαδα..ή ,το ιδιο απογευμα..
το ακουγα  στο τελος ..
              Ναι,Σοφια, σ αγαπαω..
και το παιρνα πανω μου..
.                                                         o.k.....
             Ναι,ρε βλακα, σ αγαπαω..
                                                         ε,και γιατι δεν το λες τοση ωρα δλδ?

το ηξερα οτι μ αγαπουσαν..το ηξερα πριν καν το καταλαβουν..
                                                                μ αγαπας?
                 αρχισαμεεε....
                                                     ελα,ελα,πες μου.δεν θα το πω πουθενα.μ αγαπας?
           Ναι,Σοφια, σ αγαπαω..      
                                                      ειδες?δεν πονεσε..
και μετα γουργουριζα ευχαριστημενη σα γατι που μολις το ταισες..
μεχρι την επομενη φορα.. πεινουσα ,ομως, συχνα ..

Κι εφτανε η στιγμη που σταματουσα να ρωτω..καθομουν σιωπηλη και κοιτουσα εξω απ το παραθυρο..και τα βραδυα,ακουγα τον αερα να δυναμωνει.
και  καταλαβαινα οτι φυσουσε για μενα..οτι εφτανε η ωρα να λυσω τα πανια και να σηκωσω την αγκυρα..

κανεις τους δεν αναρωτηθηκε..γιατι σταματησες?σε κανεναν τους δεν ελειψε ..
ηταν μια μικρη καθημερινη διαδικασια,ενα αστειο μεσα στη σχεση.
 αστειο?μπορει να ρωτουσα γελωντας,μα για μενα δεν ηταν αστειο..

το ειπε κανενας μετα?οταν δεν ρωτουσα πια?μπορεις να θυμηθεις ,Σοφια?
οχι..οχι..

δεν μπορω να ζησω χωρις να νοιωθω "αγαπημενη"..ουτε χωρις ν αγαπω..
ισως γι αυτο να κρατω επαφη με το παρελθον μου..

ισως γι αυτο η Νικη να μην χρειαστηκε να με ρωτησει ποτε...καθε,μα καθε φορα που μιλαμε στο τηλεφωνο ,την ωρα του αποχαιρετισμου,μ ακουει να της το λεω..

Σ αγαπω πολυ...

Nick Cave & The Bad Seeds - Do You Love Me?: http://youtu.be/VJTjsVSzQ1Q

εχω εναν φιλο αγαπημενο που μενει στη Σκωτια..χρονια τωρα,εχει μια λιστα με πραγματα που θελει να κανει,την συμπληρωνει καθε τοσο,και χαιρεται αφανταστα καθε φορα που "τσεκαρει" ενα ακομη,
"εγινε"...done..παμε για το επομενο..
στο βιβλιο που εδωσα στην ανηψια μου τη μερα που εφευγε για Hong Kong,o Esse μιλα για κατι αντιστοιχο....σημειωνε ενα στοχο βελτιωσης για καθε εβδομαδα..
να μην πω για τους Κινεζους οι οποιοι θεωρουν οτι καλυτερος-πιο ολοκληρωμενος- ανθρωπος γινεται εκεινος που προσπαθει να γνωριζει εναν διαφορετικο τοπο καθε  χρονο ..

αυτα σκεφτομουν σημερα το πρωι κατεβαινοντας για το γραφειο,ο φιλος μου ειναι εδω αυτες τις μερες,η ανηψια μου μου ζητησε να της στειλω κι αλλα βιβλια,
και οι Κινεζοι??
παντου υπαρχει ενας Κινεζος..


Ηταν και τα αποτελεσματα των εξετασεων μου που περιμενα να βγουν.. τα τελευταια χρονια παω κοντρα στο φοβο μου για τους γιατρους..μη φανταστεις,το δευτερο (ετησιο)check up..
εφτιαχνα στο μυαλο μου το τηλεφωνημα σαν ανεκδοτο,οπως διηγειται κανεις μια ιστορια που ακουσε καποτε καταληγοντας  με το ..και κοιτα να δεις τι εγινε..

θα μιλουσα με τη γραμματεα του..

        Καλημερα σας,Παναγιωτακη Σοφια....   τηλεφωνω για τα αποτελεσματα των εξετασεων ,πρεπει να ξερω,  εχω μια λιστα με πραγματα που θελω να προλαβω να κανω σ αυτη τη ζωη..κι ειναι πολλα..κι       επειδη παντα προσθετω κι αλλα,κι επειδη ποτε δεν μου φτανει ο χρονος,μην κλεισω εισητηρια και πανε χαμενα..

       Ναι..ο γιατρος ειπε να παρετε τη λιστα σας μαζι και να ερθετε απο δω,γιατι  θα πρεπει να αφαιρεσετε σειρες..το ποσα θα προλαβετε να κανετε,θα το συζητησετε μ εκεινον...

(μα γιατι,εγω γελασα..οχι?)


οταν ειδα το τηλεφωνο του να  με καλει,σα να χλωμιασα λιγο..
(το να σε σκεφτεται ο γιατρος σου,μονο καλο σημαδι δεν το λες..)

Γιατρε μου ,τα σεβη μου..Θα σας καλουσα εγω σε λιγο...
Ολα καλα?

Ναι,μια χαρα,απλα θα πρεπει να κανουμε αλλη μια εξεταση,δεν υπαρχει λογος ανησυχιας,ποτε μπορεις να σε δω?

................................
τομπολα.....
................................
Στη σκακιερα της ζωης σου,εσυ εισαι ο Βασιλιας και η Βασιλισσα μαζι..
Παρε ενα Ρουα περιποιημενο,τωρα να σου βρισκεται,και να ευχεσαι να μην ειναι Ματ...

οπως ελεγε και ο Lennon σ ενα τραγουδι,
Life is what happens to you when your busy making other plans...

κι εχω τοσα,Θεε μου..

συνεχιζω ακαθεκτη..να,αυτα παθαινω οταν διαβαζω τι γραφουν αλλοι...

Φόρτωνε τον εαυτό του με κατηγορίες,
αλλά κατέληξε ότι στο βάθος ήταν πολύ φυσικό να μην ξέρει τι θέλει.
 Δεν μπορεί κανείς ποτέ να ξέρει αυτό που πρέπει να θέλει,
γιατί έχουμε μόνο μια ζωή και δεν μπορούμε ούτε να τη συγκρίνουμε με προηγούμενες ζωές ούτε να την επανορθώσουμε σε ζωές επερχόμενες
 Είναι καλύτερα να μείνει με την Τερέζα ή να μείνει μόνος;
 Δεν υπάρχει κανένας τρόπος για να εξακριβωθεί ποια απόφαση είναι η καλή γιατί δεν υπάρχει κανένα μέτρο σύγκρισης.
Όλα τα ζούμε αμέσως για πρώτη φορά και χωρίς προετοιμασία.
Είναι σα να έμπαινε ένας ηθοποιός στη σκηνή χωρίς ποτέ άλλοτε να έχει κάνει μια πρόβα.
Αλλά τι μπορεί να αξίζει η ζωή αν η πρώτη πρόβα της ζωής δεν είναι παρά η ίδια η ζωή;
Αυτό είναι που κάνει τη ζωή να μοιάζει πάντα με σκιαγράφημα.
Αλλά ακόμα και το «σκιαγράφημα»
δεν είναι η σωστή λέξη,
γιατί ένα σκιαγράφημα είναι πάντοτε το προσχέδιο κάποιου πράγματος
η προετοιμασία ενός πίνακα,
ενώ το σκιαγράφημα που είναι η ζωή μας δεν είναι για τίποτα προσχέδιο,
είναι ένα προσχέδιο χωρίς πίνακα.
 Ο Τόμας επαναλαμβάνει στον εαυτό του τη γερμανική παροιμία:einmal ist keinmal,
μια φορά δεν μετράει,μια φορά είναι ποτέ.
Το να μη μπορείς να ζήσεις παρά μόνο μια ζωή,
είναι σα να μη τη ζεις καθόλου.

Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ

Milan

Kundera

Στο ταξίδι της επιστροφής απ' τη Ζυρίχη στην Πράγα,
ο Τόμας αισθάνθηκε ν αρρωσταίνει στην ιδέα ότι η συνάντησή του με την Τερέζα ήταν το αποτέλεσμα έξι απίθανων τυχαίων γεγονότων.
Αντίθετα, όμως ,μήπως κι ένα γεγονός δεν είναι τόσο πιο σπουδαίο και φορτωμένο σημασία,όσο εξαρτάται από ένα μεγαλύτερο αριθμό τυχαίων περιστατικών?
 Μόνο το τυχαίο μπορεί να ερμηνευθεί ως μήνυμα.
Αυτό που συμβαίνει από ανάγκη,αυτό που είναι αναμενόμενο και που καθημερινά επαναλαμβάνεται δεν είναι παρά κάτι βουβό.
 Μόνο το τυχαίο μιλάει.
Προσπαθούμε να το διαβάσουμε όπως διαβάζουν οι τσιγγάνες στο φλυτζάνι,
τα σημάδια που αφήνει το κατακάθι του καφέ.
 Η παρουσία του Τόμας στο εστιατόριό της, ήταν για την Τερέζα η εμφάνιση του απόλυτου τυχαίου.
Ήταν μόνος του σ'ένα τραπέζι,μπροστά σ'ένα ανοιχτό βιβλίο.
Σήκωσε τα μάτια του επάνω της και χαμογέλασε
« Ένα κονιάκ!»
 Τη στιγμή εκείνη,το ραδιόφωνο έπαιζε μουσική.
 Η Τερέζα έφυγε για να φέρει ένα κονιάκ και γύρισε το κουμπί του ραδιοφώνου για να δυναμώσει τον ήχο.
Είχε αναγνωρίσει τον Μπετόβεν.
Τον ήξερε από τότε που είχε έρθει σε τουρνέ στη μικρή πόλη ένα κουαρτέττο της Πράγας .
 Η Τερέζα (καθώς ξέρουμε φιλοδοξούσε να «εξυψωθεί»)
 πήγε στο κοντσέρτο.
Η αίθουσα ήταν άδεια
Βρέθηκε μόνη της με τον φαρμακοποιό και τη γυναίκα του.
Υπήρχε λοιπόν ένα κουαρτέττο μουσικών πάνω στη σκηνή και ένα τρίο ακροατών στην αίθουσα,
αλλά οι μουσικοί είχαν την ευγένεια να μην ματαιώσουν το κοντσέρτο και να παίξουν γι'αυτούς μόνον,ένα βράδυ ολόκληρο,τα τρία τελευταία κουαρτέττα του Μπετόβεν.
 Ο φαρμακοποιός είχε καλέσει μετά τους μουσικούς σε δείπνο και είχε παρακαλέσει την άγνωστη ακροάτρια να πάει μαζί τους..
Από τότε, ο Μπετόβεν είχε γίνει για κείνην η εικόνα του κόσμου
«από την άλλη πλευρά»,η εικόνα του κόσμου στον οποίο απέβλεπε.
Τώρα, καθώς ερχόταν απ'το μπαρ μ'ένα κονιάκ για τον Τόμας
προσπαθούσε να διαβάσει αυτό το τυχαίο:
πώς ήταν δυνατόν την ίδια στιγμή που έτρεχε να σερβίρει ένα κονιάκ σ'
αυτόν τον άγνωστο που της άρεσε,να είχε ακούσει Μπετόβεν;
Το τυχαίο είναι που κάνει τέτοια μάγια,όχι το αναγκαίο.
Για να είναι ένας έρωτας αξέχαστος πρέπει τα τυχαία να συναντιόνται σ'
αυτόν απ'την πρώτη στιγμή,
όπως τα πουλιά πάνω στους ώμους του Αγίου Φραγκίσκου της Ασσίζης..


απο χτες,διαβαζω -ξανα μετα απο χρονια-την αβασταχτη ελαφροτητα του ειναι...
και θυμαμαι καποια κουβεντα ,καπου,καποτε,για τις συμπτωσεις ,ολη μου η ζωη ειναι γεματη απ αυτες..αλλα
δεν ειναι αυτο το θεμα μου σημερα..
βλεπεις,υπαρχει παντα η -αληθινη και παντα αναπαντεχη -ζωη  που οτι κι αν αποφασιζουμε,κανει -παντα-τα δικα της..
γυναικες...

γαμωτο..λαθος διαδρομο διαλεξα να φωτογραφισω..ηταν τοση η αγωνια μου να τελειωνω και να φυγω απο κει μεσα,που δεν ειδα οτι ηταν σχετικα καινουργιοι οι φακελλοι...

εδω βρεθηκα σημερα το πρωι..ψαχνοντας μια προσληψη του 2007..
το αρχειο ενος υποκαταστηματος του Ιδρυματος Κοινωνικων Ασφαλισεων...
το οποιο ιδρυθηκε το 1934..ειμαι σιγουρη πως αν εψαχνα λιγο ακομη,θα εβρισκα φακελλους απο τοτε..

υπογειο,δεν αεριζεται απο πουθενα,και παντου υπηρχαν ταψια με ποντικοφαρμακο..
και η καρεκλα στο βαθος,εκτελει χρεη σκαλας..στο λογο μου..
δεν περιγραφεται..

κατεβαινεις μονο με ασανσερ,η πορτα της σκαλας κλειδωμενη..
η κοπελλα που με συνοδευε,δεχτηκε μετα απο αρκετα παρακαλια..ειχε βλεπεις κι εκεινη δυο φακελλους που η υπηρεσια της ηθελε να τους βρει,και καπως ετσι εκανε την αναγκη φιλοτιμο..



στο ασανσερ μου εξομολογηθηκε οτι δεν θελει να πηγαινει εκει γιατι εχει κλειστοφοβια..
απαντηση..
γιατι,εγω τι νομιζεις οτι εχω?

τα τυχερα του επαγγελματος..αχ,που σαι νιοτη,που δειχνες πως θα γινομουν αλλη..

Μια βοσκοπούλα αγάπησα,
μιά ζηλεμένη κόρη
και την αγάπησα πολύ
ήμουν αλάλητο πουλί,
δέκα χρονών αγόρι.

Μια μέρα που καθόμαστε
στα χόρτα τ’ ανθισμένα,
Μάρω, ένα λόγο θα σου πώ,
Μάρω, της είπα, σε αγαπώ,
τρελαίνομαι γιά σένα.

Από τη μέση με άρπαξε,
με φίλησε στο στόμα
και μού’ πε: Γιά αναστεναγμούς,
γιά της αγάπης τους καημούς
είσαι μικρός ακόμα.

Μεγάλωσα και την ζητώ...
άλλον ζητά η καρδιά της
και με ξεχνάει τ’ ορφανό...
Εγώ όμως δεν το λησμονώ
ποτέ το φίλημά της.

https://www.youtube.com/watch?v=-Ht9mha7KCo 

End of an era..sad and tired.i need to sleep..good night .

Βραδυ,διαβαζω στο μπαλκονι ενα απο τα ενθετα της Κυριακατικης Καθημερινης..μεσα στο σπιτι το Τριτο παιζει καπως ετσι..

https://www.youtube.com/watch?v=nSHdeh80-LA
 Beethoven...
ειναι καλοκαιρι,εφτιαξα βυσσιναδα με τα χερακια μου προχθες,και το  βραδυ που γυρναω σπιτι βαζω σ ενα μεγαλο ποτηρι με παγακια που δεν προλαβαινουν να λειωσουν..μονορουφι..
 βλεπεις το βαζο στο βαθος?θα μεινει εκει μεχρι το τελος του καλοκαιριου..ο ηλιος θα  βοηθησει να το φτιαξουμε  λικερακι ..
odd..τοσα χρονια μου εδινε η μητερα μιας φιλης απο το δικο της,βοηθαει  βλεπεις στους πονους της περιοδου,κι εγω παντα υπεφερα πολυ..τωρα που σχεδον δεν το χρειαζομαι πια,αποφασισα να  το φτιαξω μονη μου..
το βυσσινο αρχισε να μ αρεσει απο τοτε που μου απαγορευθηκε,λογω Sintrom... ναι,πανε χρονια,αλλα θυμαμαι ακομη τη γιατρο να λεει ,θα παιρνεις ακομη μια παιδικη ασπιρινη καθε μερα,και θα αποφευγεις οτιδηποτε κοφτερο,α,ναι,και τα βυσσινα...
ναι..για τον ιδιο λογο εζησα για χρονια στην κοψη του ξυραφιου..και ειχα παθος με τα μαχαιρια..


για καποιο λογο θελω να τελειωσει το φετινο καλοκαιρι..δεν θελω να παω πουθενα,θελω να ερθει το φθινοπωρο και ν αρχισουν τα σχολεια και η ζωη να συνεχιστει .
οπως πριν?
οχι οπως πριν..οπως αυριο.οπως ξερει,οπως θελει, και οπως μπορει.οπως εκανε ο Σισυφος στον μυθο..οπως λεει και ο Παπαϊωαννου εδω που διαβαζω,

Σισυφος ειναι ο καθενας μας που ξυπναει καθε πρωι και πρεπει να σηκωσει τον εαυτο του
και πρεπει να κανει κατι τη μερα του.και μετα την επομενη μερα που θα πρεπει και παλι
να σηκωσει τον εαυτο του και να κανει κατι τη μερα του.και μετα,παλι την αλλη μερα.
γιατι,το τι κανεις τη μερα σου σε καθοριζει...

εγω εφτιαξα βυσσιναδα.
κοιτα

στην υγεια μας

εδω,τραγουδαμε...

καπετανιε,καπετανιε,χαμογελαααα

              η ζωη ειναι φουρτουνα που περνα....

Άτιτλο

το Τριτο προγραμμα παιζει υπεροχες μουσικες αποψε..τοσο υπεροχες,που δεν θελω να ξαπλωσω για να μην κοιμηθω και σταματησω ν ακουω..

διαβαζω ειδησεις,ενημερωσεις καταστασης,αρθρα και blogs..

εχω καταφερει να φτιαξω ενα timeline που τα εχει ολα.και ολους..αλλοπροσαλλο σαν κι εμενα..

οι φιλοι μου ανεβαζουν φωτογραφιες νεκρων παιδιων στο Facebook...
αλλοι μιλουν για εναν τρομοκρατη που φορουσε περουκα και εμενε στο Μαρουσι και αγοραζε σκηνη να παει διακοπες.. 
ενα αεροπλανο καταρριπτεται πανω απ την Ουκρανια..
ενας αλκοολικος μαγαζατορας σκοτωνει  στο ξυλο ενα κουταβι..


τα ανηψια μου χαιρονται τα νειατα τους και μου στελνουν snap chats απο clubs και θαλασσες..


η φρικη καταλαμβανει μεγαλυτερη εκταση απο την αθωοτητα...

θελω να γειρω το κεφαλι,να κλεισω τα ματια και να ονειρευτω οτι ολα αυτα θα τελειωσουν..δεν μπορω να αλλαξω τιποτα απ ολα οσα συμβαινουν..το κακο κυριευει τον κοσμο..

και δεν  μιλαω..ενιοτε,μοιρaζω like..
μεχρι εκει..στην ομορφια μονο..σ οτι γαληνευει την ψυχη μου..στις ομορφες ιδιωτικες και μη στιγμες που καποιοι επιλεγουν να μοιραζονται στο δικτυο..

ενα πουλι στο παρκο,ενα παιδι που κοιμαται,ενα γατακι που μαζευτηκε απ τους δρομους και μεγαλωνει με αγαπη..
like στις μουσικες..και στις σκεψεις των αλλων..οι δικες μου σκεψεις?οι εικονες μου?
στη μουσικη η σωτηρια μου..και στα βιβλια μου επισης...

ενα μηνυμα,ενα τηλεφωνημα που δεν θα ερθει ποτε..μια φραση που εχει μεινει στις ακρες των χειλιων μου να με τυρανναει ..
καλως τον...







 Ποιος ευτύχησε, ποιος όχι

Και ύστερα;

                    Ίσα τερματίζουμε όλοι στερνά μένουν

Ένα σάλιο πικρό και στο αξύριστό σου πρόσωπο

Χαραγμένα ψηφία ελληνικά που το ένα στο άλλο ν' αρμοστούν

        αγωνίζονται ώστε

Η λέξη της ζωής σου η μία εάν...

Ελα,Σοφια,πατα "δημοσιευση και πηγαινε για υπνο..δεν υπαρχει κανεις..και σε λιγες ωρες  ξημερωνει μια καινουργια μερα.. 

 

νομιζω οτι καπου εδω θα πρεπει να κλεισει η λιστα..ειναι κι αλλα,το ξερω..
ειναι και τα Απομνημονευματα του Αδριανου της Γιουρσεναρ που χαρισα περισυ...
σταματω εδω ομως για τωρα..το καλοκαιρι ποτε δεν ειναι τοσο μεγαλο..

Το έθνος και τα ερείπιά του Αρχαιότητα, αρχαιολογία και εθνικό φαντασιακό στην Ελλάδα  Εγκώμιο της απραξίας Η αποτελεσματικότητα στην κινεζική σκέψη  Το αλάτι της ζωής Γράμμα σε έναν φίλο Το παράδοξο του έρωτα Συγγραφέας : Bruckner, Pascal

Καλή και ανάποδη Ο πολιτισμός του πλεκτού Το φάντασμα της όπερας Η επιστήμη στον πολιτισμό μας Αναμνήσεις από την Ελλάδα του ΄50 Δίγλωσσο: Ελληνικά - Αγγλικά +DVD  Αποσιωποιητική ηλικία Συγγραφέας : Φίλης Τέλλος Ανοηταίνετε ησύχως! Συγγραφέας : Στεφάνου, Λίνα

Arthur Rubinstein - Music of Spain - Granados, Falla, Albéniz, Mompou .wmv

τοσα χρονια του μιλουσα γι αυτο το μερος....το ποσο μ εχει μαγεψει,τις ιστοριες που εζησα εκει,τους ανθρωπους που γνωρισα..τη Λινα,την λατρεμενη μου Λινα,που εμεινε εκει,μου την πηρε το νησι,μαζι με την καρδια μου..

δεν ηθελε.δεν ηθελε να  πηγαινουμε μαζι σε μερη που ειχα παει με αλλους ..κι ας ηταν πριν τον γνωρισω..δεν ηθελε να βρεθει αντιμετωπος με τις αναμνησεις μου..υπηρχαν κι αυτα τα θεματα,βλεπεις..αλλη φορα θα τα κουβεντιασουμε..

καλοκαιρι του 97..δεν το ξεραμε,μα ηταν το τελευταιο μας καλοκαιρι..ειχε ηρεμησει..καπως..δεν  ξερω πως,δεν ξερω τι,αλλα ειπε..ας παμε στο νησι σου διακοπες..ας παμε μαζι στην Πατμο..

ειχα τοσο μεγαλη χαρα..αναστατωμενη,ξαφνιασμενη και φοβισμενη μαζι που  μου γινοταν το χατηρι,μηπως μου ελεγε ψεμματα?μηπως ηταν παλι καμμια δοκιμασια απ αυτες που συνηθιζε,να δει πως θα αντιδρασω?
ανυπομονη να δω το νησι μετα απο τοσα χρονια..να βρω τις απαντησεις που εψαχνα.. σε ερωτησεις που δεν τολμουσα καν να αρθρωσω..το νησι θα το εκανε αυτο,του ειχα εμπιστοσυνη..

..ειχα κλεισει   ενα μικρο studio στον δρομο για τη Χωρα..κοντα στην Αποκαλυψη..ηθελα να βλεπω  το λιμανι..τη Σκαλα..
το ταξιδι κραταει σχεδον ολη μερα..φτασαμε νυχτα,περασμενες 10..εκεινος δεν μιλουσε..
ανεβηκαμε στο δωματιο,λιγα τα φωτα στη Σκαλα,σκοταδι τριγυρω,ησυχια.. καπου,ενας γκιωνης..
τον κοιτουσα,φοβομουν να ρωτησω..δε μιλουσε..ξεκινησα να τακτοποιω τα πραγματα μας,ριχνοντας κλεφτες ματιες,υπηρχε στην ατμοσφαιρα κατι,σαν αυτην τη σιωπη που υπαρχει παντα λιγο πριν την καταιγιδα..
δεν ειχε καθησει καθολου..πηγαινοερχοταν μεσα στο δωματιο,εβγαινε στο μπαλκονι,σα θηριο σε κλουβι..                     ετρεμα...
-τι συμβαινει?
-κοιτα..δεν μπορω εδω..θελω να φυγουμε..παμε στο λιμανι,να παρουμε το καραβι να παμε..ξερω γω,στη Ροδο..
-?
-δεν μπορω ρε παιδι μου..δεν..μ αρεσει..δεν ..αισθανομαι καλα,δεν ξερω..να φυγουμε.θελω να φυγουμε..
                                Βαθειες ανασες.Προσπαθησα να κρυψω την ταραχη μου.Το εννοουσε..
-Σοφια, ξερω ποσο πολυ ηθελες να ερθεις,συγνωμη,ομως δεν μπορω..Ασε με να φυγω μονος μου,κι εσυ μεινε.αφου ηθελες τοσο να ερθεις εδω...
                              Ηταν αλλος που μιλουσε..δεν γινοταν να τα λεει εκεινος αυτα..να μεινω?να φυγει μονος του?
-δεν ειναι τοσο απλο..δεν εχει καραβι,παρα μονο αυριο το βραδυ,στις 10..προσπαθησε σε παρακαλω να ηρεμησεις..δεν υπαρχει περιπτωση να μεινω εδω χωρις εσενα..κανε υπομονη,δωσε λιγο χρονο,αν μεχρι αυριο αισθανεσαι το ιδιο,θα φυγουμε μαζι..
Με τα πολλα,πεσαμε να κοιμηθουμε..ολη νυχτα τον ακουγα να στριφογυριζει,να σηκωνεται,ν αναβει τσιγαρο,να ασφυκτια..εκανα πως κοιμομουν..

Χαραξε..τον ακουσα να σηκωνεται,ν ανοιγει την πορτα..δεν εβγαλα αχνα..ωρα μετα,γυρισε στο κρεββατι..μ αγκαλιασε ψιθυριζοντας  με "αλλη "φωνη..

Γιατι δεν μου ειπες ποτε οτι το λιμανι ειναι μια μεγαλη καρδια? 

una furtiva lagrima..
σε λουπα,απο χτες το βραδυ που ξημερωσα να βλεπω το  Match Point.. 
μιση ωρα πριν τελειωσει  την σταματησα την ταινια..δεν ηθελα να δω τη συνεχεια..βγηκα εξω,ξαπλωσα στην αιωρα,προσπαθησα να κοιμηθω..
με βασανιζε.
αυτο που ειχα δει και αυτο που ειχα αφησει στη μεση..
σηκωθηκα ξανα,αναψα τσιγαρο,πατησα το play..επρεπε να δω το τελος.. 

I palpiti, i palpiti sentir, τραγουδουσε  συνεχώς ο Caruso... 
οι χτυποι της καρδιας που σμιγουν με τους αναστεναγμους.. 
σ ενα παραλληλο συμπαν..
ετσι και στο σινεμα....παραλληλη δραση.. 
πότε?
ποτέ ξανα.. 
γι αυτο δεν θελω να βαζω τονους..κοιτα πως η ιδια λεξη γινεται ερωτηση και απαντηση μαζι..κοιτα πως ενα σημειο στιξης τ αλλαζει ολα..
εχω μεινει μ ενα ερωτηματικο στο χερι που δεν εχω τι να το κανω..εχω εναν τονο και δεν μπορω να τον τοποθετησω στη ληγουσα..
(σε ποια ειπες?)

 

μηπως δεν κοιμασαι???

εμοιαζε αλλιωτικο το αγιοκλημα χτες βραδυ..

Γιάννης Αγγελάκας-Κριμα να μην εισαι εδω....

Περνούν οι μέρες γρήγορα

μα μερικές φρενάρουν.

Με παίρνουν στην καρότσα τους

κι όμορφα με βολτάρουν.

Γελούν με τα φτιασίδια μου

χαϊδεύουν τις πληγές μου.

Μεθάνε και μου δίνονται

και γίνονται δικές μου.

Φεύγουνε κοκκινίζοντας

και μ’ αποχαιρετάνε.

Και μένω πάλι μόνος μου

να σε ξαναθυμάμαι.



Κρίμα να μην είσαι εδώ

τέτοιες μέρες αν με βρουν.

Κρίμα να μην είσαι εδώ

να γελάς και να σ’ ακούν.

Μα αυτό που με ξεκάνει

και μου σταματάει το νου

είναι που δεν είσαι,

που δεν είσαι καν αλλού.

ok...την πειραξα λιγο....λιγο ομως..

I've learned.... That the best classroom in the world is at the feet of an elderly person.
I've learned.... That when you're in love, it shows.
I've learned.... That just one person saying to me, 'You've made my day!' makes my day.

I've learned.... That having a child fall asleep in your arms is one of the most peaceful feelings in the world.
I've learned.... That being kind is more important than being right.
I've learned.... That you should never say no to a gift from a child.
I've learned.... That I can always pray for someone when I don't have the strength to help him in some other way.
I've learned.... That no matter how serious your life requires you to be, everyone needs a friend to act goofy with.
I've learned.... That sometimes all a person needs is a hand to hold and a heart to understand.
I've learned.... That simple walks with my father around the block on summer nights when I was a child did wonders for me as an adult.
I've learned.... That life is like a roll of toilet paper. The closer it gets to the end, the faster it goes.
I've learned.... That we should be glad God doesn't give us everything we ask for.
I've learned.... That money doesn't buy class.
I've learned.... That it's those small daily happenings that make life so spectacular.
I've learned.... That under everyone's hard shell is someone who wants to be appreciated and loved.
I've learned.... That to ignore the facts does not change the facts.
I've learned.... That love, not time, heals all wounds.
I've learned.... That the easiest way for me to grow as a person is to surround myself with people smarter than I am.
I've learned.... That everyone you meet deserves to be greeted with a smile..
I've learned.... That no one is perfect until you fall in love with them.
I've learned... That life is tough, but I'm tougher.
I've learned.... That opportunities are never lost; someone will take the ones you miss.
I've learned.... That when you harbor bitterness, happiness will dock elsewhere.
I've learned.... That one should keep his words both soft and tender, because tomorrow he may have to eat them.
I've learned..... That a smile is an inexpensive way to improve your looks.
I've learned..... That when your newly born grandchild holds your little finger in his little fist, that you're hooked for life.
I've learned.... That everyone wants to live on top of the mountain, but all the happiness and growth occurs while you're climbing it.
I've learned.... That the less time I have to work with, the more things I get done.

by Andy Rooney (January 14, 1919 – November 4, 2011)

 credits to 
Dionysios Simopoulos

Ελευθερία Αρβανιτάκη - Δεν απαντά

Offenbach - Barcarolle , from 'The Tales of Hoffmann'

παμε βολτα???

εμπνευση..λειτουργουσες ως εμπνευση..
η καλυτερη περιγραφη που θα μπορουσα να κανω για σενα..
το μονο που εχω..η επιδραση σου επανω μου..
ειχα μεγαλη αναγκη απο εναν "δυνατο"συνομιλητη..
φανηκε,νομιζω..
τεραστια αναγκη να μιλησω..σε καποιον που θα καταλαβαινε..
εψαχνα αφορμες να σε παρω τηλεφωνο..προσεχα τις λεξεις που θα χρησιμοποιησω..τις εβαζα στη σειρα μετα απο σκεψη,χτενιζα το λογο μου οπως θα χτενιζα ενα κειμενο προς δημοσιευση..που?πουθενα,θελω να σου πω..

ποσα θελω να σου πω..ακομα σου μιλαω..καθε μερα σου μιλαω..
χωρις εμπνευση πια..δε λεω πολλα..δεν ακους,ετσι κι αλλιως..δεν εισαι εδω,δεν εισαι πουθενα
ψεμματα
εισαι
εκει που ησουν παντα,και πριν και κατα τη διαρκεια και μετα..(το δικο μου πριν και μετα)
ζεις τη ζωη σου,συνεχιζεις ο,τι εκανες ετσι κι αλλιως..

κι εγω αυτο δεν κανω?μμ..μαλλον ναι..χωρις εμπνευση.και με τεραστια προσπαθεια..δεν μπορω να συγκεντρωθω..
να,κοιτα πως γραφω αποψε..
ειμαι εγωϊστρια,ειπες καποια στιγμη..ναι,ειμαι..
δεν μπορω να δω τι ειναι αυτο που σε κραταει μακρυα..δεν θελω να εισαι μακρυα.
νομιζα οτι θελαμε τα ιδια πραγματα..νομιζα οτι..οσο καλο μου εκανες εσυ,αλλο τοσο σου εκανα κι εγω..ετσι δεν ελεγες?οτι ηρεμουσες μαζι μου..
εσενα σκεφτομαι,κι ολα ειναι καλυτερα..θυμασαι?

εβρισκα τραγουδια να σου στειλω..διαβαζα τα παντα με μεγαλυτερη  προσοχη για να εχω τη χαρα να το κουβεντιασω μαζι σου .μετα.
εβγαζα φωτογραφιες για να δεις μεσα απ τα ματια μου..σε σκεφτομουν και χαμογελουσα..
περιμενα να περασει η ωρα,να φτασει η ωρα που θα ξεκινουσαμε εκεινα τα ατελειωτα τηλεφωνηματα.. μεχρι να χαραξει..
μ ενα τηλεφωνο που η μπαταρια του αδειαζε,ξελιγωνοταν στη διαρκεια της νυχτας..το αλλαξες ποτε?

το τηλεφωνο που με προετρεψες να παρω,απο τοτε που το πηρα,μενει σιωπηλο..τον πρωτο καιρο,νομιζαν στο γραφειο  οτι εχω κολλησει με τη "νεα τεχνολογια"...κι εγω κοιταζα αν εχω μηνυμα..εις ματην..
δεν απαντα,δεν εμφανιζεται,δεν επιστρεφει..
κι αυτο μ αρεσε..το ποσα τραγουδια ηξερες..μπορουσαμε να κουβεντιαζουμε με στιχους..
γαμωτο μου..


ειναι περιεργο..πολυ περιεργο,συμφωνω..εχω σηκωσει τα χερια ψηλα..δεν καταλαβαινω τιποτα..μονο αυτο που νοιωθω..κι ειχα χρονια,πολλα χρονια να νοιωσω ετσι..
να επιθυμω τοσο πολυ εναν ανθρωπο..να το πω? που δεν εχει εικονα..δεν εχω εικονα..
 εικονα απο σενα..μονο τον ηχο της φωνης σου..και την προφορα..
γελαω..μου ειχε φανει τοσο παραξενη στην αρχη..μ αρεσε ομως..ακομα μ αρεσει..
η απουσια των αισθησεων,κι ομως,τοσο εντονη η παρουσια σου..
μου συμβαινει ακριβως αυτο που περιγραφουν στα βιβλια ψυχολογιας..δεν ερωτευομαστε τον αλλον,αλλα το πως ειμαστε εμεις οταν ειμαστε μαζι του..κι ημουν ,ενοιωθα πολυ καλα μαζι σου..
αυτο δεν επρεπε να το πω..
αλλα..αυτο νοιωθω,ολα τα συμπτωματα ,γιατρε μου,εκει οδηγουν..

και πηγες και ανεβασες εκεινο το τραγουδι,και εψαχνα σαν τρελλη.. να βρω τι λενε τα λογια ..
και  βρηκα.. κι εμεινα ν αναρωτιεμαι ..γιατι ..γιατι  δεν πας ποτε σ εκεινο το μερος..πως μπορει  καποιος να κλειδωνει ενα μερος της καρδιας του και να πεταει τα κλειδια..
Πες μου τον τροπο.. Θελω να το κανω κι εγω..

https://www.youtube.com/watch?v=uGlFTOBdPBc

Έλα γι' απόψε - Δανάη Στρατηγοπούλου

αν καθησετε καλα,θα σας πω ενα τραγουδι...

Cosmas & Damianos day ή αλλιως...οσο περιμενω,γινομαι αλλη...