Μακαρι να υπηρχε κατι που θα μπορουσα να σου πω για να σου παρω τη θλιψη..

Δεν ηθελα να παρω τηλεφωνο,ουτε να στειλω μηνυμα.Δε βοηθουν τα συλλυπητηρια,και ξερω οτι σε οσα τηλεφωνα απαντησες,ελεγες ξανα και ξανα το χρονικο των ημερων,ακουγες ξανα και ξανα τις ιδιες λεξεις .Δεν θα τα ακουσεις απο μενα

Δεν θα περασει,καλη μου.Δεν περναει ποτε αυτος ο πονος.Και μη σε τρομαζει αυτο.Φτανει στιγμη που δεν θελεις να περασει.

Οσο τη θυμασαι ,θα ειναι εκει,μαζι σου.Αυτο μονο.

Θα δεις.Οι ψυχες δε χανονται.Η ενεργεια  δε χανεται.

κι οποτε την χρειαζεσαι,να ανακαλεις στη μνημη τις καλες σας στιγμες.να αισθανεσαι τυχερη που εχεις πολλα χρονια ,πολλες στιγμες να θυμασαι.

Τη Σοφια. Τωρα χρειαζεστε περισσοτερο απο ποτε η μια την αλλη...

Η ορφάνια ειναι μια τελετη ενηλικιωσης..

Μεινε μ αυτους που αγαπας.Μ αυτους που σ αγαπουν.

Το ξερω οτι εισαι δυνατη.το ξερεις κι εσυ.και δεν τελειωνει ,μη φοβασαι.

Δεν τελειωνει αυτη η δυναμη.

Τωρα εχεις κι εναν αγγελο στο πλαϊ σου.

(δεν κανει να στενοχωριεσαι..τα βραδυα..ειδικα τα βραδυα ,τοτε που βρισκει χωρο το παραπονο να σε πνιξει..)

Τζενακι,πολλα ειπα..

Σε φιλω

Σοφια

ο Ελυτης κυκλοφορησε τα Ελεγεια τον Νοεμβριο του 1991.δεν ειχε κλεισει μηνας που ο πατερας μου παλευε με την  αρρωστεια.αυτο το βιβλιο εγινε η παρηγορια μου,με βοηθησε να τον αποχαιρετησω,εκει ,στην Οξωπετρα,και τρεις μηνες μετα,ηταν σα να πενθουσε μαζι μου...

LA PALLIDA  MORTE

Αοσμος κι όμως πιάνεται

Οπως άνθος από τα ρουθούνια

Ό θάνατος. Μεσολαβούνε κτίρια σιωπηλά, τετράγωνα

Με απέραντους διαδρόμους άλλ' επίμονα

Ή οσμή περνά πτυχές από λευκά σεντόνια ή βυσσινιά

Παραπετάσματα σ' όλο του δωματίου το μάκρος

Κάποτε μία ξαφνική αντανάκλαση φωτός
Υστερα πάλι μόνον οι τροχοί από τ' άμαξίδια

Κι ή παλιά λιθογραφία με την εικόνα

Του Ευαγγελισμού όπως φαίνεται μέσ'άπ'τόν καθρέφτη

Όπόταν, με το χέρι απλωμένο Εκείνος
Πού όπως άγγέλλει σιωπά, όπως μοιράζει παίρνει
Χλωμός και με ύφος ένοχο (σαν να μην ήθελε άλλα πρέπει)
Πιάνει και σβήνει ένα ένα τα ερυθρά
Αιμοσφαίρια μέσα μου.Ιδια ό νεωκόρος τα κεριά την ώρα
Πού έχοντας πάρει τέλος οι δεήσεις όλες
Υπέρ ευκρασίας αέρος και του σύμπαντος κόσμου ή
Προπαντός, υπέρ ων έκαστος κατά διάνοιαν έχει
Το εκκλησίασμα διαλύεται

                    Ώ και αν έχω! 'Αλλά πώς, με τι

Γίνεται τρόπο να φανερωθεί το «μη λεγόμενον»
Πού ενώ με τις ίριδες και με τ'άνεμοκλείτια εύλαλοϋν οί Μάιοι
Και με χλόες πάν κατεβατές έως τη θάλασσα
Τη στιγμή πού κι εκείνη ψιθυριστά κάτι άπ'τ'αρχαία της μυστικά
Όλοένα εκμυστηρεύεται, άφωνος μένει ό άνθρωπος

                    Ή ψυχή μόνον. Αυτή

Σάν μητέρα νεοσσών όπου κίνδυνος κάνει φτερούγα
Και από τις καταιγίδες μέσα λίγα ψίχουλα
Γαλήνης υπομονετικά συνάζει· ώστε αύριο, μεθαύριο
Κείνα πού κατά διάνοιαν έχεις με καινούριο στιλπνό πτίλωμα
Στούς αιθέρες ν'ανοιχτούν κι ας άνοιγοκλειοΰν οί θύρες άδικα
Στά ουράνια κατοικητήρια

Ξέρει ό "Αγγελος. Και δειλά το δάχτυλο αποσύρει

Πού ξανά κυανό το χρυσό γίνεται και μια ευωδιά

Σμύρνας καιούμενης ανεβαίνει ως τον ρόδινο θόλο

Μονομιάς ανάβουν τα κεριά σ'όλα τα μανουάλια
"Υστερα όλοι ακολουθούν. Πατημασιές επάνω στα βρεμένα φύλλα
Επειδή και οί άνθρωποι αγαπούν τους τάφους και με ευλάβεια

        σωρεύουν όμορφα λουλούδια εκεί
"Ομως άπ'αυτούς, ό θάνατος, κανένας δεν γνωρίζει τίποτε να πει

Μόνον ό ποιητής. Ό Ιησούς του ήλιου. Ό μετά κάθε Σάββατο
        ανατέλλοντας

Αυτός.

 Ό Είναι, ό Ήταν και ό Ερχόμενος.

 Οδυσσεας Ελυτης

ΤΑ ΕΛΕΓΕΙΑ ΤΗΣ ΟΞΩΠΕΤΡΑΣ

               (1991)

 http://www.elitis.snn.gr/oksopetrafront.htm